Merhabalar efendim,

Sanki gittikçe daralan bir çemberin içinde nefes almamız bile zorlaşarak yaşamak zorunda bırakılıyoruz, tükeniyoruz.

70 li yıllarda meydanlarda “Biz devrimciler, bizi mahvetmek isteyen emperyalizme ve bizi yok etmek isteyen faşizme karşı sayımızın azlığına düşmanın çokluğuna bakmadan, yılmadan usanmadan savaşacağımıza devrimci şerefimiz üzerine ant içeriz” demiştik. Yaklaşık 40 yıldır içtiğimiz ant için uğraşıp durduk, gün oldu acılar ağır geldiğinde geçici hafıza kayıpları yaşadık.

Aynı yıllarda aşkı ve özgürlüğü de yakaladık; her türlü ayrımcılığa karşı çıkarak, sen-ben yerine biz olmayı öğrendik.

Yani sonuçta benim hayatımın özeti “Hep sevdim ve Yeryüzü Cenneti’nin peşinden koştum” oldu. Bizim nesil cesaretiyle, idealleriyle, mücadele azmiyle,  anılıyor. Biz, Köy Enstitüleri ile taçlanan aydınlanma savaşını, emek ile insanca yaşam mücadelesi ile birleştirmek isteyenleriz. Sömürüye, irticaya, karşı devrime geçit vermeyenleriz.

Bu nesil üst üste gelen darbelerle öldürüldü, işkence gördü, yok edildi. Ölüme giderken bile dik duran, umutlu ve özgüvenli, bilinçli ve romantik, bilim felsefe sanatla yoğrulmuş o güzel insanlar artık çok azaldı.

Ah be dostum işte yaklaşık 45 yıl önce biz devrimci andımızı okurken; karşı devrimcilerin, cemaatlerin, ırkçıların da tam tersi yollarla yani entrikalarla takiyelerle din sömürüsüyle iktidarı ele geçirmek için uğraştığını söylemedik mi? Bilim insanlarımız, aydınlarımız, yazarlarımız, gazetecilerimiz uyarıları nedeniyle suikasta kurban gitmediler mi?

Sonra gelinen nokta bu işte; emperyalistler, faşistler, şeriatçı işbirlikçiler, teröristler elbirliğiyle güzelim ülkemizi uçurumun eşiğine getirdiler. Son darbe kalkışması aslında hepsinin zaferi olacaktı, biz bir avuç dinozor, son anda uyanan kandırılmış halkımızla birlikte en azından darbelere karşı demokrasiyi savunduk. Bir zamanlar Yeryüzü Cenneti derken şimdi yaşam savaşı veriyoruz dostum.

Bu toplumsal tükenmişlik korkusu ne yazık ki gerçek ve elbette bireysel tükenmişlik sendromu da hepimizi sarıp sarmaladı.

Terapilerde negatif düşüncenin ve umutsuzluğun beyinlerinde kısa devre yaptırdığı takıntılı, panikli, tükenmiş insanlarla konuşmaktan yoruldum. Çevremdeki öfkeli, suçlayıcı, yok sayıcı insanlardan sıkıldım. Pozitif enerjiyi arttırma, rahatlama ve gevşeme yollarını bilmesem ben de tükenmişlik sendromuna yakalanacağım.

İlk okulda okunan andımız kaldırıldı, eğitimin rotası ortaçağ karanlığına çevrildi, tüm kurumlar FETÖ  ve diğer cemaatler tarafından kuşatıldı, kadınların yok edilmesi devreye sokuldu, çocuklar ve  hayvanlar sapıklar tarafından tecavüz ve işkence gördü…Saymakla bitmez bir yozlaşma yaşadık, tüm değerlerimiz yerini ilkelliğe, ahlaksızlığa, çıkarcılığa, acımasızlığa bıraktı.

Şimdi bu çemberden çıkma zamanı dostum, yoksa yok oluruz!

Toplumsal tükenmişliğe karşı “Tam Bağımsız ve gerçekten Demokratik Türkiye” diyen herkes birleşmek, uzlaşmak, sakin ve akılcı olmak zorundayız. Amacımız  şimdi “İnadına barış inadına yaşamak” olmalı.

Bireysel tükenmişliğe karşı ise “Önce sevin” diyoruz. Sevdiklerimizi dinlemek, geçmişteki hatalara takılıp kalmaktan ve suçlamaktan kurtulmak, ”Sil baştan” diyerek sevip saymak zorundayız. Amacımız şimdi negatif düşünceden sıyrılıp yaşadığımız güzellikleri anımsamak ve pozitif düşünceyi başarmak olmalı.

Sonuç olarak; biz elbette hem toplumsal hem bireysel tükenmişlikten kurtulacağız, beklenmedik gelişmelere karşı duracak gücümüz olduğunu kaç kez kanıtladık değil mi?

Pes etmek yok dostum.