O bir sınıf kapısıydı. Ahşaptan yani çam ağacından, kavaktan yapılmıştı. Yapısı biraz narindi. Bağışıklık sistemini kaybetmiş, her gün hasta olan bakımsız birisi gibiydi. Çaresizdi. Tam karşısında müdür odası vardı. Müdür odasının kapısı, kendisine bakıp, alaycı alaycı gülüyor gibi geliyordu. Alıngan olmuştu iyice. Her şeyi içine atmak yetmezmiş gibi müdür kapısı, bazen kapı dilinde laf yetiştiriyordu.

“Sınıf kapısı olacağına, müdür kapısı olsaydın ya! Ya da depo kapısı olsaydın. Kırk yılda bir açılıp kapanırdın. Havalı birde kilidin olurdu. Menteşelerin sağlam kalırdı. Her gün duvara toslamazdın… Ömrün uzun olurdu. Böyle stres çekmezdin. Haaaaa! Bak iyi ki tuvalet kapısı yapmamışlar seni, yine de şükret!” gibi, alaycı laflar ediyordu. Müdür kapısına, gıpta ile bakıyordu. Kızıyor, bazen de “Töbe! Töbe!” diye sabır çekiyordu. Bir ara çocuklar gidince, şöyle göz ucuyla baktı müdür kapısına. Boyası pırıl pırıldı. Kolları sağlamdı. İki menteşesi hiç darbe yememişti. Üstünde tekme izi yoktu. Pırıl pırıl bir kilidi ve anahtarı vardı. Tekrardan, bir müdürün kapısına, birde kendi haline baktı. Bir “Offff!” çekti. “Firar edeyim bari vurayım kendimi yollara, dağlara dedelerimin diyarına gideyim” dedi. Birde baktı ki, sekiz menteşe yakalamış kendisini. Yelkenleri suya indirmek zorunda kaldı. Çaresiz bekleyecekti, sınıfın girişinde.

Başından ilginç olaylarda geçmemiş değildi. Bir gün bir çocuk, kendisine bir tekme vurunca, olan oldu. Tekmeyi vurup yerinden kıpırdamayan çocuğa, duvara tosladıktan sonra geri dönüp öyle bir çarptı ki, çocuk gerisin geriye devrilirken, çöp kovasının içine kafası sokuldu kaldı. Çöp kovasından, kafasını çıkaran çocuğun ağzının içinde çöpler vardı. Çocuk ağlayarak, öğretmenine gitti.

Şuayip Odabaşı

(devam Edecek)