Basının henüz 'medya' olarak adlandırılmadığı yıllarda;

aydınlık savaşçılarına 'gazeteci' denirdi..

Orhan da..

Adına 'gazetecilik’ denilen,

haber değirmenine çuval taşıyan hamallardan..

'medya leşkerlerinden' biriydi..

Kendi deyimiyle ‘proleter’di..

Kendisini tanıyanlar biliyor da..

Tanımayanlar için, bir iki satır yazalım..

 "Delikanlı, romantik, naif,

bu şehrin değerleriyle yetişmiş..

Radikal ve duygu dolu bir arkadaştı..”

Desek.. yeterli gelir miydi acep?.

Köklerine takıntı ölçüsünde bağlıydı..

Bu iyi bir şeydi..

Yani.. takıntı bu mesleğe çok yakışıyordu..

Çünkü 'muhabiran' denen takım..

belki de öncelikle, takıntıları olan adamlardan oluşuyordu....

Takıntısı olmayan muhabir 'fasulyeden muhabir'di o yıllarda..

Çünkü; takıntılı muhabir dik bir duruş sergilerdi..

Dezenformasyon, manipulasyona yüz vermeden..

'Çıplak kralın terziliğine' soyunmadan asılırdı küreklere..

Ne de olsa, adına kamuoyu denilen

'Gerçek' adlı geminin 'forsalarıydı' onlar..

Yazdığı haberleri arkadaşlarına gösterirken bile..

Bir açın ellerinde sıcak bir somun ekmek nasıl durursa,

öyle tutardı Orhan gazeteyi..

Orhan, eskiden kalan iyi şeyler gibiydi benim belleğimde..

İyi olması, takıntılı olması Orhan'la alakalı bir şey..

Ama eskiden kalan gibi olması;

memleketimin medyasının durumunu da yansıtmıyor mu?

Neyse, uzatmayalım..

52 yaşında çekti gitti aramızdan Orhan..

Yapacağı çok haber..

Bir şeyleri duyuracağı çok insan..

(Gerçeği öğrenmeyi bekleyen insanlar çok muydu, o ayrı mesele yaa)

Ama içeceği çok rakı vardı..

Şimdi de..

Ne üyesi olduğu meslek örgütleri, ne çalıştığı kurumlar..

onun ölümünde bir şey yapmayacak..

Halbuki, bilmiyor haberleri yok..

Ama bu memleketin ve de bizim

borcumuz var Orhan Mutay’a..

Evet meşhur gazetecilerimizden değildi Orhan..

Çünkü.. kendisini pazarlamayı bilmezdi..

Kendine her ne kadar ‘proleter’ diyordu biliyoruz..

Ama bu, onu ‘bir sıra neferiydi’ klişesine de mahkum edemez..

Mürekkebin değil, vefasızlığın kiriyle bozulan insanlara, hayatın gerçeğini de biz fısıldayalım..

“Vefa ne güzel bir şeydir..

Ödenmeyen maaşlara, yenilen haklara, verilen sözlere mahsuben de olsa..”

Orhan’ın ölümünün bu ikinci yılında..

Borçlusunuz, borçluyuz..

Mezarına bir taş dikmek, ruhuna bir Fatiha okumak gibi..

Vakitsiz giden bir gazeteciye..

bir meslektaşa, bir arkadaşa,

borç nasıl ödenir?.

Borçlu kalmak ve borçlu olduğunun hep farkında olmak bir cevap olabilir mi?..

Neyse.. Çalap yolunu açık eyleye,  adını kaim kıla, şavk ile huzur ile uyuya..