Uzun yıllar uzak dağ köylerinde öğretmenlik yaptım. Öğrencilerim evlerine gidince pilli radyom kalırdı tek arkadaşım. O yalnızca konuşur, türküler, şarkılar söylerdi ben de sessizce dinlerdim. Susmak ağır gelirdi bazen. Kitabı veya şiirleri yüksek sesle okurdum. İçimde birikenleri özgürlüğüne bırakırdım ve rahatlardım.

Başımı yastığa gömer ve ağlardım. Ağlamaktan hiç utanmadım. Gök gürlemesinin ardından durulurdum.Sonrasında içe yağan yağmurdum. Bazende şiirin yardımıyla derin iç yolculuklara çıkardım. Hayallerin, umutların, özlemlerin peşine takılırdım. Çok sonraları barıştım artık ikizim gibi yakama yapışan yalnızlığa.

Kitaplardan başımı kaldırdığımda sobadan dışarıya yansıyan, duvarda dans eden alevleri izlemeye başladım. Figürlere anlamlar yüklemekle dinlendirirdim gözlerimi. Yalnızlık ve gece birbirine sarılılarak huzura davet ediyordu ve uykuya gözlerim kendiliğinden kapanıyordu.Rüyasız uykulardı bunlar. Sadece teneke çatıdan yağmur musikisine aralanırdı gözlerim kısa bir süreliğine.

Uzun mektuplar yazardım dostlara. İdealistçe bir tavır taşırdı bu mektuplar ve bolca hayal.İçinde ağır bir yenilginin hüznü olurdu. İtiraflar ve ihanetlerin derin izlerini taşıyordu. Çünkü yazmak yalnızlığın peçesini kaldırıyordu. İhtilalin ağırlığı bütün fikirleri ezmeye devam ediyordu, Budapeşte radyosu haber veriyordu.

Yalnızlık vicdan aynasını karşıma getiriyor, kendimle konuşmamı dayatıyordu. Kaçamıyordum. Yalnızlığıma mecburen katlanıyordum. Başka çarem yoktu. İşte böyle bir gecede teslim oldum yalnızlığa. Yalnızlığın bereketini de o teslimiyetin ardından keşfettim. Artık şiirler daha rahat ve sıkıntısız düşüyordu bir kurşun kalemin ucundan defterin yapraklarına.İçimden önce cılız bir dere akmaya başladı ardındansa nehirler. Yılların acıları, hayal kırıklıkları, ihanetler akıp gidiyordu. Sonrası sükunetin içine gizlenmiş bir huzur yüreğimi bereketlendiriyordu.

Yalnızlık ve çaresizlik beni kendimle barıştırdı. Bu yüzden yalnızlığın bereketinde her geçen gün ruhum penceresini bahara açtı. Dervişlerin tekkelerde neden kendilerini çilehanelere kapattığını o yalnızlıklarımda anladım.

Ruh bereketinin yolunu açmak içinmiş meğer o çileler.

Hamza Yıldız / Gece Notları