Ortalama 2 hafta kadar önce , annemin göz kontrolü için randevu alırken öylesine  yolumun kesiştiği  adam, Dr.  Murat Hamurcu...

Evet açık açık soruyorum işte! Sen kimsin ?  Sen nasıl bir  anne babanın evladısın? Sen büyürken bir şeyler yitirmedin mi, yitirdiklerine öfkelenip, kinlenmedin mi? Sen bilmem kaç yıl okudun ve adam oldun da, senin hastaların cahil kalmadı mı ? Sana soru soruluyor ve sen yanıt veriyorsun! Sana hasta yakını bir ikazda bulunuyor , sen onun omuzuna dokunuyor, açıklamada bulunuyorsun. Sen  hastan ile  göz teması kuruyorsun! Sen hastana güven veriyorsun, "korkma diyorsun, bir daha deneyeceğiz", diyorsun, sabırla onlarca kez, bir kere daha bir kere daha aynı işlemi tekrarlıyorsun. Hasta yakını yanlış ekrana bakıp, "olamaz hepsini yanlış söylüyor , görmüyor", diye paniğe kapılınca, sen  onu aşağılamıyor ve  aksine yanlış ekrana baktığını belirtip , "buradaki ekrandayız, sorun yok", diyorsun. Hastana da hasta yakınına da, o kadar sakin , o kadar insani yaklaşıyorsun ki, bunu nasıl başarıyorsun? Sen ne tür bir ilaç kullanıyorsun? Sen  bize ceza mısın , mükafat mısın? Hastalar ve hasta yakınları olarak,  azarlanan ezikler muamelesini genel olarak gördüğümüz için, şaşkınım...  Hakan'ın  hep anlattığı gibi, doktora gitmekten korkan bir toplum haline geldik aslında. Çünkü azarlanıyoruz. Çünkü yüzümüze dahi bakılmadan, sert ya da bezgin isteksiz düz bir ses ile başlayan sorular ; ne şikayetin var, yaşın kaç , ailende de var mı bu durum, geç şuraya aç sırtını bekle vb. gibi, muameleler yüzünden kaçmak istiyoruz.  Bir dakika için dahi olsa, hastaya bakmak , hasta yakının selamlamak, hafif tebessüm etmek  evet sadece bunlar beklentilerimiz. Buradan  duyarayım sana sevgili Hakan, Hakan Ural, gözlerin  ile ilgili bir şikayetin olursa,  Yonca Lodi'nin şarkısınsaki gibi "hadi kalk gel, bul bir bahane..."  Evet kalk gel,  Murat Hamurcu'yu bul ve geç karşısına, inan bana panik atağın , p si dahi harekete geçmeden sen muayneni olup çıkarsın. Dileğim ; Murat Hamurcu gibi doktorların çoğalmasıdır. 

Elbet doktorlarımızın çalışma şartları ağırdır ya da  istekleri çok,  ancak dinleyenleri yoktur, yorgunlukları vardır, meslekleri doktorluk  diye aileleri ile sorunları olmayacak değil ya , onların da çocukları,  ana babalası  hasta olanları  vardır. Kısacası var oğlu vardır da , emanetleri candır, can da hele bir sinyal vermeye görsün pek bi tatlı , pek bi kıymetlidir. Canımız acırken , ağrımız bizi aşıp endişe kuyularına taşımışken tarafsız olamıyoruz. Ancak elbet kimi zaman hasta ya da hasta yakınlarının  doktorlarına uygulamaya kalktıkları ya da uyguladıkları şiddete karşıyız o ayrı. Hangi meslek olursa olsun hizmeti sunan da , hizmeti alan da saygısını birbirinden esirgemezse, olumsuz örnekleri yok etmek belki mümkün olur.

Doktorlardan açmışken konuyu,  sahi Cem Reşat Göknur peki ya sen, sen  hiç yaşlanmaz mısın, hiç mi değişmezsin? Aradan onca yıl geçiyor, zorunlu kontroller için kapısını tıklatıyorum, aynı adam , aynı sempatik ifade , aynı yüz, aynı ilgi  alaka, siniri yok , sesi sert değil, öfkesiz  doktorlardan biri daha anlayacağınız. Ancak onu bir tık öteye taşıyan şu değişmez yüzü. Bir parça kırışşsa yüzü gözü.  Cem Reşat'ta bir gıdım yaş alma belirtisi yok, doktor  değil mi , elbet buldu demek bir ilaç  ya da bir yiyecek,  paylaşsa sırrını top yekün ersek biz  yaş alıp da  değişmemeye...  

Sağlıkla Kalın, iyi haftalar...