Meslek turizm olunca mı yoksa lodostan yana yarı bahar havası geldiğinden mi , böyle olur da  tüm karşılaşmalar birkaç saat içinde yaşanır. 

Evden çıktık hedef çarşı, yürüyoruz. Truva Otel'in önünden geçerken , maç keyfi aklımıza geliyor, üç beş cümle anlatıyoruz birbirimize. Az ilerisinde Akol, e ama  eğlencenin tavanı. Daha geçenlerde Kutsi sallamadı mı ortalığı?  Taaa İstanbul'lardan gelenleri olmadı mı? Yemin etsek başımız ağrır mı,  ağrımaz. Sevgili Türker Eker , anacığını ziyareti bahane bizim Kutsi şahane diyip,  söyle Kutsi kardeşim benim demedi mi... Daha kimler kimler geldi az çok uzak illerden. Olsun, inşallah daha çok olsun , daha da  devam etsin. Gülmek eğlenmek, stres atmaktan daha güzel ne olabilir ki...

Helen Otel'in önünden geçerken şöyle bir boynumuzu uzatıp;  İzmir'e  gelirken ve  dönerken  Yeni Şakran’dan  geçip,  molasını verip , böreğini yiyen ama  bize börek  getirmeyen sevgili Ertuğrul Temizel’i selamlıyor,  börek getirmemiş olsa da  ailecek sevmeye devam ediyoruz.

Şöyle bir karşıya bakıyoruz. Cafeka Restaurant... Hala tadilatta, özledik ama bitsin artık, sufle çekiyor canımız.

Çanak Hotel’de ses seda var mı, sevgili Yusuf Uran haber vermeden nişan yaptı ama  bari bu sefer biz düğünü kaçırmayalım  yoklamasını yapıp, çarşıya devam ediyoruz.  

Elde liste çarşı pazarda dolanırken  denk gelince sevgili Cura Otel Erdinç Urel’e , tesadüfün  böylesi  diyor, bitmeyen listeyi şöyle bir beraberce ayak üstü gözden geçiriyoruz.

E ama baharatçıda da sevgili Kum Hotel Kemal Pazarbaşı  ve Check –In  işletmecisi  Cenk Pazarbaşı’ya denk gelince; yok ama artık Çanakkale büyüdü kimseyi tanımıyoruz  diyen bizlere  inat,  sanki her yer biz , her yer sen ben olmuş.

Tesadüflerle başladı güzelliklerle , iyiliklerle süslendi gün, devam edeyim ben anlatmaya. 

Dedim ya elde liste yapacak iş çok.Bir şans kolyem vardı, sen kilidi yerinden çık, elime düş. Tam da İzmir’e gideceğimiz zaman. Neyse sarmış sarmalamış, İzmir dönüşü   ilgilenmek üzere çekmeceye koymuştum.  Listede mevcut işlerden biri de o. Aldım yanıma evden çıkarken. Çarşıda,  Melis altın gümüş tamiri yazan tabelaya ait kapıdan girdim. İçeriye doğru derinleşen bir yer. Bir hanım koltukta oturuyor ve  içerideki bey ile konuşuyor. Tezgahtaki bayana  kolyemi uzatıyorum , kopan kilitle beraber.  Bir dakika oldu olmadı,  pat  kolyem bana iletildi. E borcum. “Yok borcunuz, kilidi çıkarmışsınız yerinden sadece  onu taktım”,  dedi beyefendi.  Teşekkür ettim, çıkmak üzere kapıya  yaklaştığım anda , koltukta oturan hanımı duydum, “başkası olsa bi 5 lira alırdı”,  dedi,  tamiri yapan bey ise , “abla haram haram, bir şey yapmadım ki”, dedi. Arkamı dönmedim, çünkü;  hanımı utandırabilirdim ama o beye bir daha  bu dürüstlüğü için teşekkür etmek isterdim.  Ha bu arada tanımam etmem , adını  dahi bilmem. Dedim ya günün tesadüflerine eklenen bir güzellikti,  paylaşmak istedim.

Bitti mi güzellikler , yok canım biter mi, haydi devam. Pasajda yılların fermuar tamircisi bir küçük  esnaf var. Dükkan küçük ama , kendisi beyefendi, temiz titiz. Eminim pek çoğunuzun da yolu düşmüştür. Bir gözlük kılıfı, bir bozuk para cüzdanı  ve  bir kol çantası fermuarı.  Bunların hepsini aynı anda bozmadım elbette. Kimisi  3 ay önce kimisi 1 yıl önce. Koymuştum yine çekmecenin bir yerine,  tamir   zamanını bekliyordu hepsi. Zamanı  gelmiş ki  yapılacak iş listemizdeydi.  Girdim dükkandan içeri, üçünü de koydum tezgahın üstüne. Sağ olsun var olsun , bunlar küçük iş diyip itmedi. Aldı bir kutu tezgahın üstüne koydu. Gözlüklerini değiştirdi ve  içinde bir sürü irili ufaklı tırnaklar , uçlar  ve adlarını bilmediğim bir şeyler olan  kutuyu,  alt üst etti. Buldu bir şeyler , taktı. Bozuk para cüzdanı tamam. “Şu ucundan değil biraz daha ağzına yakın tutup açın, hassas bunlar kopar yine”,  dedi. Yazdım aklıma. Büyük çantanın fermuarını da yaptı.  “Pasajdaki ayakkabıcıya götürün, şuradan da diksin daha sağlam olur”, dedi. Onu da yazdım kafama. Sıra geldi gözlük kılıfına, “bu içeriden  fermuarlı, ters dikişli, bunlarda maalesef çok zor tamir oluyor”, dedi. Uğraştı ve yaptı ama yine bir öğüdü vardı; “çekerken hızlı  hareket ettirmeyin , tekrar çıkar yerinden”,  dedi.  Onu da yazdım kafama.  Güzellik değil de nedir, ufak ve uğraştıran iş diyip , “olmuyor at”, diyebilirdi. Çanta tamam diyip, içten bir dikiş ile sağlamlaştırmamı öğütlemeyebilirdi.  Borcum dedim , “5 lira verin yeter”,  dedi.  3 parça iş  ve harcadığı zamana karşılık… 

Güzelliklere devam. Aynı pasajdaki ayakkabıcıya gittim.  Bir bayan elindeki  ayakkabı ile uğraşıyor. Gösterdim çantayı, “ben yapamam”,  dedi. “Tamam teşekkürler”,  dedim. Tam çıkacağım, “başkası olsa kızar bağırırdı niye yapmıyorsun derdi ”,  dedi. Şaşırdım,  ciddi ciddi afalladım. “yapamayacağınız bir işi açıkça söylüyorsunuz, bunun neyine kızayım, yamuk yumuk dikip bana çantayı geri verseniz daha mı iyi” dedim ve dükkandan çıktım. Şu kadına bağıranlar her kimse,  onları kocaman ayıplıyor,  buradan da söylüyorum, ayıp  ayıp… 

Ayıp demişken, fuar nedeni ile İzmir'e gitmiştik ya,  bu sefer çok ayıpladım İzmir'i , hiç yakışmayan olumsuzluklarla doluydu. Bir sonraki yazımda anlatacağım inşallah... Sahi neler oluyor İzmir sana ?

Sağlıkla kalın...